2008-2009

Πέρασα όλο το χειμώνα του 2009 μόνη μου στους Αγίους Αποστόλους.

Δούλεψα τις περιπατιάδες γυμναστικές ασκήσεις στην αυλή και την Αριάδνη στην παιδική χαρά των Αγίων Αποστόλων.

Λίγες εξηγήσεις σα δικαιολογία γι’ αυτή την εργασία μου που εξελίχθηκε σε διάστημα περίπου τεσσάρων μηνών και που την ονομάζω κάνοντας και λίγο χιούμορ:

«Η Αριάδνη στην παιδική χαρά των Αγίων Αποστόλων Καλάμου»

Ο μύθος της Αριάδνης είναι γνωστός. Η Αριάδνη όμως είναι η εγκαταλελειμμένη στη Νάξο από τον ήρωα Θησέα ή κατά τον Νίτσε ο Διόνυσος είναι η σωτηρία της; Αυτός που θα της κάνει δύο παιδιά και θα την ανεβάσει στο πλάι των θεών στον Όλυμπο. Αυτό τουλάχιστον πίστευε ο Νίτσε γράφοντας πως θεωρεί τον Θησέα έναν αποτυχημένο ήρωα που βρίσκεται αποκλεισμένος σ’ ένα λαβύρινθο που έφτιαξε μόνος του. Η Αριάδνη πρέπει να ξεπεράσει τον καημό της μοναξιάς της για να δεχθεί την αληθινή ομορφιά και τον διονυσιασμό. Η σκληρή μοίρα της εγκατάλειψης τη διδάσκει να αποδεχτεί το πιο τρομερό, το πιο μισητό, το πιο ακατανόητο. Επιμένει και στο τέλος θριαμβεύει. Έτσι γίνεται για τον Νίτσε ένα δυναμικό σύμβολο μιας προσωπικής δύναμης για αυτοθεραπεία. Άλλωστε και στην απεικόνιση στο αρχαίο ελληνικό αγγείο η Αθηνά, θεά της σοφίας, δείχνει τον αντίθετο δρόμο στο Θησέα από αυτόν που τραβάει το ζευγάρι Διόνυσος-Αριάδνη.

Και τώρα εγώ πώς μπλέχτηκα σ’ όλα αυτά που έγιναν το αποτέλεσμα όλης αυτής της εργασίας. Εκ των υστέρων προσπαθώ κι εγώ να εξηγήσω, γιατί όταν μπήκα σ’ αυτό το χορό από μια ενοχλητική κατάθλιψη τα πράγματα γινόντουσαν μόνα τους χωρίς να σκέφτομαι. Και ξεκίνησαν από κάτι πλαστικά ζώα –παιχνίδια σε νάιλον σακουλάκι από το παιχνιδάδικο της γειτονιάς.

Ο πάνθηρας, η συντροφιά του Βάκχου, πλαστικοποιημένος πάνω στο στρογγυλό μαύρο τραπέζι. Τα σχεδίαζα συχνά.

Μετά, το καλοκαίρι, Άγιοι Απόστολοι, θάλασσα, βόλτες, παιδική χαρά. Και τότε άρχισαν να εμφανίζονται σιγά σιγά οι ζωγραφιές (δε λέω έργα), ζωγραφιές λέω παντού στα μπλοκ μου.

Ο Βάκχος καταφτάνει πάνω σ’ ένα γάιδαρο. Το μαύρο στρογγυλό τραπέζι με τα πλαστικά ζώα. Η Αριάδνη κοιμάται. Μια μικρή κοπέλα υποδέχεται την κουστωδία με ένα μαρούλι, προσφορά ιερή. Και αυτή η θεματογραφία συνεχιζόταν και κάθε φορά είχα και μια άλλη εκδοχή. Τότε ήταν που ενδιαφέρθηκα να βρω στοιχεία περισσότερα. Πόσοι ασχολήθηκαν με το μύθο; Ο Νίτσε, ο Ντε Κίρικο, ο Τιτσιάνο, σειρά ζωγράφων και μελετητών. Η ανιψιά μου μου κατέβασε από το διαδίκτυο έργα και έργα. Διασκέδαζα να τα μελετάω και να φτιάχνω παραλλαγές. Μέχρι που συνειρμικά έφτασα σ’ έναν συνεχή διάλογο με την κοιμισμένη Αριάδνη, ξαπλωμένη ανάμεσα σε γυναίκες στην παραλία των Αγίων Αποστόλων –τη βασιλοπούλα που κοιμάται περιμένοντας να την ξυπνήσει το βασιλόπουλο στα παραμύθια ή την Αριάδνη που την πότισαν xanax και γι’ αυτό δε λέει να ξυπνήσει ακόμα ή τις μικρές σκοτωμένες Αριάδνες της Γάζας από τις εφημερίδες.

Αριάδνες χαμένες για πάντα…

Ο Έρωτας, ο Αγώνας, ο Θάνατος και οι γυναίκες στη σειρά, η μια πίσω από την άλλη.

Τα τελευταία έργα έγιναν στην απομόνωση των Αγίων Αποστόλων τον βροχερό χειμώνα του 2008-2009. Συνδυάστηκαν και με μια άλλη σειρά τις «Περιπατιάδες», περιπατητικές ασκήσεις κλειστού κυκλώματος ή πορείας εσωτερικής –πέστε το όπως θέλετε.